Brak transparentności w ustalaniu oprocentowania
Zarówno banki, jak i same umowy kredytowe w PLN nie przekazują klientom pełnej informacji na temat zasad ustalania zmiennego oprocentowania, w tym wskaźnika WIBOR. Kredytobiorcy często nie mają świadomości, w jaki sposób oprocentowanie ulega zmianie ani jakie czynniki wpływają na jego wysokość.
Oderwanie WIBOR-u od rzeczywistych kosztów finansowania
W teorii WIBOR powinien odzwierciedlać koszt pożyczania środków między bankami. W praktyce jednak rzeczywiste transakcje międzybankowe są rzadkością, a sam wskaźnik opiera się głównie na szacunkach banków. Taki sposób jego ustalania rodzi poważne wątpliwości co do jego rzetelności i odporności na manipulacje.
Brak rzetelnej informacji o ryzyku
Banki nie informują konsumentów w wystarczający sposób o ryzyku związanym ze zmiennym oprocentowaniem kredytu. Kredytobiorcy często nie są świadomi, że zastosowanie zmiennej stopy procentowej, w tym WIBOR, może skutkować drastycznym wzrostem wysokości rat.
Nieprzejrzyste zapisy umowne
Umowy kredytowe ze zmiennym oprocentowaniem często zawierają zapisy niejasne, lakoniczne lub zbyt skomplikowane. Brak konkretnych i zrozumiałych wyjaśnień dotyczących zasad zmiany oprocentowania oraz sposobu działania WIBOR-u może prowadzić do uznania takich postanowień za klauzule abuzywne (niedozwolone).
WIBOR oparty na deklaracjach, a nie rzeczywistych danych
Wskaźnik WIBOR ustalany jest na podstawie deklaracji banków, a nie rzeczywistych transakcji. Taki mechanizm budzi uzasadnione wątpliwości co do jego wiarygodności, przejrzystości i odporności na arbitralne decyzje uczestników rynku.